Pas geleden heeft mijn leven een hele grote verandering doorgemaakt. Omdat ik het heel belangrijk vind dat ik niet alleen de mooie perstripjes naar Parijs, de suikerzoete Instagram-foto’s en de perfect gestylede looks laat zien, wilde ik jullie een update geven over mijn niet zo perfecte leven op dit moment.
Het werd chaos en storm in mijn hoofd: genieten van een reisje naar Parijs, tegelijkertijd leven tussen de verhuisdozen en al ingesteld op standje overlevingsmodus. Ja, ik had snel een heel mooi appartement in mijn lievelingsstad. En ja, ik ben hier enorm dankbaar voor. Maar doordat alles zo op de automatische piloot ging, kan ik er nu pas over nadenken hoe hals over kop ik eigenlijk moest handelen.
Oh, dit had ik niet verwacht. Jeetje, wat plotseling? is de reactie die ik meerdere malen kreeg. Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje vreemd. Het suggereert namelijk dat dit een beslissing is die uit de lucht is komen vallen. Nee, ik denk hier al járen over na. En mensen vergeten even dat ik acht jaar lang mijn leven met iemand heb gedeeld en dat die acht jaar dus lang niet altijd koek en ei zijn.
Ook slaap ik daardoor erg slecht. Dit komt ook wel door de enorme hitte waar ik als persoonlijk gewoon echt niet tegen kan, en die in het plafond van mijn appartement trekt. Ik moet ook zeggen dat ik me nog niet honderd procent thuis voel. Ik pendel soms nog steeds tussen mijn oude en nieuwe woning. Om wat spullen op te halen, om weer even op de plek te zijn waar ik jarenlang leefde. Het is verwarrend en ik probeer alles te begrijpen.
Ik heb zelfs nog even getwijfeld of ik mijn kinderen, a.k.a. de katten, mee zou nemen. Dat was een afschuwelijk rotgevoel want mijn katten zijn een deel van mij. Maar in een dergelijke situatie moet je jezelf even wegcijferen en alleen aan het welzijn van je dieren denken. Dat is dierenliefde. Maar voor mij is het geen optie om mijn baby’s ergens onder te brengen – uiteraard bij bekenden. Ze moesten mee.
Misschien heel egoïstisch hoor. Maar ik voel me een stuk beter op mijn plek nu Bobby en Sandy er zijn. Ik druk ze af en toe lekker stevig tegen me aan en voel me zeer schuldig als ik na een lange werkdag thuis kom en ik ze alleen gelaten heb. Ook was ik enorm emotioneel toen ze bij me introkken. Het was een soort ontlading, alsof de missende factor er ineens was.
En hoe erg ik ook een loner ben, alleen slapen vind ik echt afschuwelijk. Dat kan ik gewoon niet. Dingen zelf bedenken, ondernemen en opzetten, geen probleem. Maar die nachten die je ineens alleen spendeert.. ik lig ervan wakker.
Het leek me mooi om deze persoonlijke post te combineren met mijn nieuwe foto’s voor Hunkemöller. Omdat ik mezelf op deze foto’s bloot geef. Ik trek bijna nooit een bikini aan, omdat ik de pasvorm niet flatteus vind. Badpakken staan naar mijn mening gewoon veel mooier bij mijn curves. Maar met deze vintage style bikini had ik dat níet. Ik voelde me er meteen comfortabel in. Al moest ik tijdens het fotograferen soms even mijn buik inhouden.
Om er dan vervolgens door Fleur, de enige die dit soort foto’s op de juiste en meest vertrouwde manier maakt, aan herinnerd te worden dat dat nu juist mijn handelsmerk is. Mijn buikje, lovehandles, niet strak afgetrainde bovenbenen, Hollandse heupen. Billen. Borsten. Dat alles hoort bij mij. En ik omarm het alleen maar. En misschien moet ik er ook helemaal niet meer over beginnen. Want rondingen zijn normaal, that’s it.
Ik heb de touwtjes niet meer in handen. Ik plan en bepaal niks meer zelf. Wanhopig schrijf ik lijstjes en Plan A, B en C uit in mijn agenda. Maar wie heeft er een plan B voor een gefaalde relatie en een leven wat je ineens moet herstarten? Wie het weet mag het zeggen. Hoe bizar is het ook dat ik amper een week geleden nog in mijn eentje op de bank zat met een glas champagne in mijn handen.
Te vieren dat ik al zo snel zo’n mooi appartement had gevonden. Hoe anders werd die bubbel toen ik er eenmaal zat. Hoe dankbaar en opgelucht ik ook ben, het is echt een totale omslag in mijn leven geweest. Ik merk wel dat ik (en mijn katten) meer rust en stilte in huis hebben. En hoewel de kleine dingetjes echt even wennen zijn (ik noem boodschappen doen, bijvoorbeeld), voelt dit over all toch als de beste keuze voor mij.
Want dat is wat ik met deze post wil meegeven. Ik ben zesentwintig jaar. En als het goed is ligt er nog een heel leven voor me. Ik ben ambitieus, gedreven, en ben strijdlustig genoeg om dit allemaal zelf aan te pakken. Uiteindelijk gaat het erom dat je er zélf beter van wordt. Houd genoeg van jezelf om uit situaties te stappen waar je niet beter van wordt. Waar je ongelukkig van wordt.
Ik ga dit jaar in het teken zetten van mijzelf. Wat wil ik in het leven? Wat zijn mijn doelen? Waar put ik veel kracht en energie uit? Dát zijn de dingen waar ik de komende tijd aan wil gaan werken.
Hoi Romy,
Wat rot voor je. Ik weet hoe het voelt om na zoveel jaar eindelijk de knoop door te hakken, op wat voor reacties je kunt stuiten en hoe het opeens op je af kunt komen als de storm van die eerste dagen/weken is gaan liggen. Maar dat jij die beslissing hebt genomen, is al iets waar je trots op mag zijn: daar is lef voor nodig! Geloof me, ik weet uit ervaring: het wordt vanaf nu alleen nog maar beter.
Sterkte en liefs!
Lief dat je reageert Liza. Het voelt inderdaad nog heel erg onwennig maar goed, het is pas een week geleden.. ik blijf strijdlustig en ga de uitdaging aan! Bedankt voor je lieve berichtje.
Liefs
Wat ben je sterk en wat heb je dit prachtig geschreven. Je kunt me altijd bellen, at weet je.
Dankjewel lieverd, ik weet dat je altijd voor me klaarstaat. Ik waardeer het!
Ik hoop dat het snel weer beter met je gaat. Ik zou me echt niet willen voorstellen hoe het voelt om je relatie naar 8 jaar te beëindigen. Ik ben nu 5 jaar samen met mijn vriend en we hebben ook wel eens onze meningsverschillen maar toch zou ik me geen leven zonder hem kunnen voorstellen. Je hebt al zoveel meegemaakt samen. Heel veel sterkte!
Dan zit het zeker nog goed tussen jullie. Zo lang je dat gevoel hebt, zit het naar mijn mening goed. Dankjewel voor je lieve reactie, dat waardeer ik heel erg <3