Styled by Romy

Persoonlijke Fashion-, Beauty & Interior Blog

Bittersweet

________________________________________________________________

Blouse met ‘lips’-print: Hunkemöller | Track pants: C&A | Crossbody bag: Zara | Glitter boots: Primark | Oorbellen: ADORE Jewelry | Horloge: Rosefield | Gouden kettinkje met half-edelsteen, ketting met grote munt, kettinkje met kleine gouden muntjes, ring, armbandje in rood, roze, wit & goud, armbandje met panter & andere armbandjes: Beadies

Fotografie door Fleur

Zo gek, schreef ik amper een maand geleden nog dat dit zeker mijn jaar zou gaan worden, en dat 2018 me hopelijk genoeg moois zou gaan brengen. Hoe anders is dat nu, sinds ik afgelopen maandag mijn grootste nachtmerrie beleefde. Veel volgers en lezers hebben het vast al gezien. Ik heb helaas afscheid moeten nemen van mijn grote liefde, kater Spirit. Terwijl ik dit schrijf, besef ik me natuurlijk dat ik dit de afgelopen paar dagen al meerdere keren heb gedeeld.

Toch blijft de behoefte om erover te praten en natuurlijk het van me af te schrijven. Ik ga me niet verontschuldigen voor het delen van zo’n immens groot verlies. Voor sommige mensen is het ‘maar een kat, dat gaat wel weer over’. Maar voor mij en voor vele anderen is dit een familielid. Spirit was een kat uit duizenden, wij hadden een connectie. Soms heb je dat met een dier.

Ik weet nog goed dat Spirit, een prachtige Maine Coon, voor het eerst een stap over de drempel van ons vorige huis zette. Zo’n prachtbeest, verliefd was ik. Hij en ik bleken een onvoorstelbare match en vanaf toen werd het mijn maatje. Voor mij zijn dieren alles. Ze helpen me emoties als verdriet, woede en rouw verwerken en voelen oprecht met je mee. Ze zijn puur, zijn er voor je door dik en dun en geven je hun oprechte steun.

Wie er ook bij ons over de vloer kwam, Spirit stal hun hart. Elke nacht lag hij bij me aan mijn hoofd, elke ochtend zat hij op mijn schoot terwijl ik mijn make-up deed en zat hij op tafel naast me terwijl ik ontbeet. Weggaan was moeilijk. Elke ochtend stond hij tegen het raam aan te springen – ik mocht niet vertrekken. Hij was mijn maatje en allerbeste vriend. En hij laat een enorme leegte achter.

Maandagochtend. Ik zou gaan shooten met Fleur, en het thema van de shoot zou pre-Valentijnsdag worden. We hadden alles geregeld – zelfs een heliumtank, onze favoriete outfits en een trosje hart-ballonnen. Aan het eind van de shoot lieten we deze ballonnen op. Terwijl ze opstegen grapten we nog dat we zoveel weer, wind en kou hadden doorstaan tijdens het maken van de foto’s.

Achteraf bedacht ik me: we hebben deze ballonnen wel erg toevallig in de lucht gelaten. Was het een voorgevoel dat er thuis iets mis was? Ik geloof heel erg in het lot, en dat bepaalde dingen zo moeten zijn. Toen ik thuis aankwam en mijn katjes in de woonkamer zag spelen, bekroop me dat gelukkige gevoel dat ze me elke dag weer gaven. Ik merkte nog op dat Spirit een beetje ‘gek’ uit zijn ogen keek. Toch liep ik naar de slaapkamer om mijn jas uit te doen.

Tot ik dus dat afschuwelijke geluid hoorde. Ik rende naar de woonkamer en daar lag mijn grote trots op de grond. Veranderd in een hoopje. Ik kon hem nog net op tijd vasthouden, en zag zijn hartje snel overslaan. In mijn armen blies hij zijn laatste adem uit, even mooi en sierlijk als altijd. Het eerste wat ik deed is mijn moeder bellen. Ik was gebroken, kon dit niet geloven, stortte in. Dit kon niet, niet nu al.

Spirit was nog in de bloei van zijn leven. Zo vrolijk, at goed, was de hele dag aan het rondrennen. De klap dat dit zo onverwachts gebeurde is dus des te groter. Ook breekt het mijn hart hoe mijn jongere katje Sandy eronder gebukt gaat. Ze kon maar geen afscheid van haar broer nemen en volgde hem overal. Als ik er alleen al aan dénk barst ik in tranen uit.

En dan moet je ineens gaan nadenken over de dood van je dier. Wat wil ik met hem? In elk geval een waardig afscheid, dat verdiende hij. Zo’n kat begraaf je niet ergens in het park. Ik bracht hem dinsdagochtend naar dierencrematorium Majesta. Wát een fantastische mensen. In een speciale ruimte werd Spirit op een dekentje neergelegd, omringd door kaarsjes en rozen. Ik mocht nog even afscheid nemen.

Dit had ik thuis al samen met Mauricio, mijn vriend, gedaan, maar ik kon het natuurlijk niet laten om nog één keer naar die puntige oortjes, volle staart en lange manen te kijken. Het was de perfecte dag. De zon scheen volop en ik voelde me ineens opgelucht. Spirit was in goede handen en klaar voor zijn laatste reis. Hij lag er schitterend bij. Hij gaat naar een speciale dierenbegraafplaats waar ik hem vaak zal gaan opzoeken.

Hoe het nu met mij gaat.. afgelopen maandag was ik letterlijk kapót. Ik heb de hele middag met mijn hoofd op zijn koude lijfje gelegen. Dinsdag ben ik in tranen met hem naar het crematorium gefietst. Natuurlijk fietste ik een extra lange route. Want ja, wie wil zijn dier zo snel mogelijk afstaan? Ik vind nu vooral troost in mijn vriendinnen, mijn moeder, mijn vriend, en alle superlieve berichtjes die ik van mijn vrienden en volgers heb gekregen.

Ik twijfelde of ik deze foto’s zou gaan delen. Ze doen me immers denken aan de zwartste dag uit mijn leven. Want dat was het voor mij. Had ik eerder die dag nog een fotoshoot compleet met mooie kleding en sieraden, een uur later lag ik huilend en smekend op de grond. 2018 is nu al een jaar met een zwarte rand. Ik weet dat ik nooit meer zo’n band met een ander dier ga krijgen.

De komende periode gaat moeilijk voor me worden. Mijn hart is vertrapt, ik voel me misselijk en mijn ledematen voelen zwaar aan. Mijn ogen zijn dik en opgezet en ik voel me leeg. Dit is rouw in optimale vorm. Toch troost het me dat we hem een prachtig, onbezorgd leven hebben kunnen geven. En dat ik vanaf nu zo vaak mogelijk bij hem op bezoek kan.

Dankjewel voor alles Spirit, je was mijn maatje. We will meet again.
25-07-2005 – 29-01-2018

Met dank aan Beadies voor de mooie sieraden.

Styled by Romy

Een gedachte over “Bittersweet”"

  1. gecondoleerd en heel veel sterkte! Ik kan me alleen maar voorstellen hoeveel verdriet dit met zich mee brengt? huisdieren zijn niet zomaar huisdieren, ze zijn gewoon echt onderdeel van het gezin. Er zou dan ook niemand mogen zeggen ‘het is maar een kat…’. sterkte !!?

Laat een antwoord achter aan malu Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Terug naar boven